Die dag belde je me op woedend. Ik had je niet laten weten dat ik een dag vrij had genomen. Dat klopte effectief, ik was naar de kapper geweest en ik wou een dag rust en stilte. Sinds je had toegegeven dat je me bedrogen had en je er zelfs geen spijt van had was ik stilaan aan het afsterven. Ik hoopte ook mijn liefde voor jou stilaan te kunnen laten doodbloeden, maar die opdracht bleek moeilijker.
Waarom deed ik de moeite niet om je te laten weten en om langs te komen. Ik was geïrriteerd omdat je mijn dag verstoorde en repliceerde met dezelfde vraag. Hoeveel moeite had jij eigenlijk al gedaan om naar mij toe te komen. Je zei me dat je het niet zag zitten om meer dan 2 uur op een bus te zitten als ik een wagen had.
Ik realiseerde me dat ik het gevecht moe was, dat ik gewoon wou opgeven en de afgelopen 8 jaar bereid was samen met het oud vuil op het stort te gooien. Ik was te jong om me al die zorgen te maken. 3 kinderen die niet uit mijn baarmoeder komen, constant in een geur van weed en sigaretten hangen als het al geen alcohol was. Telkens opnieuw ruzie en discussies, ik was gewoon uitgeput.
Ik zat in mijn carport in de wagen en luisterende naar je woedende stem die van me eiste dat ik die avond kwam. Ik vertelde dat het niet ging, ik werd verwacht in een loge om naar een wedstrijd te gaan kijken. Ik kwam in de verleiding om mijn sleutel uit het contact te halen en zo de verbinding te verbreken, maar ik deed het niet. Dat zat niet in mijn karakter.
Ik luisterde niet meer naar je, je zei me altijd dezelfde dingen. Ik vroeg me af wat er tussen ons gebeurd was, waar de mooie tijden naartoe zijn gevlogen? Was jij de man die ik 2 dagen daarvoor nog meenam om zijn verjaardag te vieren zodat hij niet alleen zou zitten. De man die mij bedrogen had, er geen spijt van had en nu tegen me aan het roepen was.
Je eiste opnieuw dat ik die avond kwam om te praten, want anders zou het definitief gedaan zijn tussen ons. Voor de zoveelste keer …
Ik vroeg je of je er zeker van was? Ja, je was heel zeker, je meende het echt tot uit het diepste van je hart.
Ik zei je, dat het dan over was tussen ons, definitief, voor eens en altijd. Dat ik moe was. Ik haakte in, ik stapte uit en een golf van opluchting overviel me. Tranen zou ik de eerste dagen zeker niet laten, daar was het te vroeg voor.
Ik ging naar mijn appartement, kleedde me om en reed naar Anderlecht. Ik stapte over in een Porsche, ging naar de loge, keek voetbal, dronk cognac en heb heel even niet aan je gedacht.
Zoals gezegd, de eerste tranen vielen pas na enkele dagen.
We hebben elkaar niet meer gehoord sindsdien
Geen opmerkingen:
Een reactie posten