Salto Mortale

Ze lagen naast elkaar, elkaar niet aanrakend in de drukkende sfeer die er in de slaapkamer heerste.
Ze was moe en kon de slaap niet vatten door de onuitgesproken woorden die snel zouden volgen. In de slaapkamer ontstonden relaties en werden ze verbroken. In haar jonge gepasseerde leven althans. Ze was niet zenuwachtig, ze voelde geen angst.
‘Wat is er aan de hand met ons dat het zo slecht gaat’ was zijn vraag waarop ze onmiddellijk haar schild activeerde een reageerde met ‘Hoe bedoel je dat net’, ‘Het gaat al weken slecht tussen ons’ vervolgde hij. Ze trok in de duisternis een wenkbrauw op en voelde ergernis.
“Kun je de tijdslijn verduidelijken voor me, enkele weken is wel erg vaag”. Hij aarzelde even en antwoordde “Het is sinds je terugbent uit Frankrijk”. Dat was een dikke week bedacht ze snel, hij kon toch overdrijven. Ze stak van wal, net zoals de week ervoor. Ze vertelde hem dat ze hem er reeds op had gewezen dat het te snel ging voor haar en ze geen blijf wist met de situatie. Dat ze gedurende één dikke week de verantwoordelijkheid van de relatie in zijn handen had gegeven en nu vond hij dat het slecht ging tussen hen. Wat betekende dat dan eigenlijk? Ook hun liefdesspel was er niet op verbetert in die week. Ze nam hem dat eigenlijk kwalijk, want het was voor haar een zeer belangrijke factor die haar snel kon frustreren.

Eigenlijk was ze zeer boos op hem en op het feit dat hij besloten had tot in bed te wachten om hierover te beginnen. Had hij het lef niet om haar in de ogen te kijken? Wist hij niet dat ze moe was, fysiek, mentaal, dat ze drukke weken had? Maar dat zei ze niet. Want de woorden die wel uit haar lichaam werden gekotst waren hard en bot.
Ze vroeg hem of hij uit elkaar wilde gaan, dat het geen probleem was voor haar, als hij dat wou.
Hij verstijfde naast haar en panikeerde. Neen dat bedoelde hij zeker niet, hij zag haar graag, wou haar niet kwijt, misschien drukte hij zich verkeerd uit. Hij wentelde zich in excuses en ze voelde medelijden met hem, want ze maakte het hem alweer moeilijk.

Ze concludeerde dat ze niet makkelijk was om mee samen te leven, draaide zich om en sloot haar ogen. Ze wou alleen maar slapen en vergeten.

Morgen was er een andere dag en dat zou het weer een beetje makkelijker worden.

Dat heet dan gelukkig zijn

Zo heel af en toe realiseerde ze zich dat ze niet weet wat gelukkig zijn is.
Ze kan er geen definitie aan geven en bijgevolg kan ze ook niet bepalen wanneer dit gevoel haar omgeeft. Ze is zeer tevreden de laatste maanden.
Als ze terugblikt, moet ze even de trein der snelheid opstappen. Heel kort geleden werd ze gekust, dat duurde lang. Hij deed er 45 minuten over om die laatste centimeter te overbruggen. Maar sinds hij die durf had gehad zat ze in een rollercoaster van gevoelens.

Ze was nog niet over haar vorige liefde en ze zou dat ook niet snel zijn. Was dat eerlijk tegenover haar snelheidsduivel, dat wist ze niet, maar hij had de keuze ook gemaakt met haar in zee te gaan.
Ze was niet het type vrouw dat knuffelde, streelde, geruststellende woordjes fluisterde. Ze was recht voor de raap. Een zin in de trend van ‘Ik zie je graag’ of ‘ik hou van je’ was haar te lang. Ze dacht er wel aan, maar ze was altijd al zeer zuinig geweest met de woorden. Haar antwoord was nooit veel meer dan ‘’K ook van u’.

Ze deed haar best om hem een goed gevoel te geven en meelevend te zijn en niet teveel met haar ogen te rollen. Ze probeerde emoties te tonen en te luisteren naar zijn dagdagelijkse boeken gevuld met meestal saaie verhalen over wat hij allemaal gedaan had.
Maar hij deelde graag alles met haar en zij wou dat appreciëren.

Ze had deze opvatting mee gekregen van thuis waar liefde niet in de dagelijkse handleiding van de opvoeding stond.

Nu keek ze neer op de man op zijn knie die haar net ten huwelijk had gevraagd en vroeg hem of hij zeker wist waar hij mee bezig was. Kon hij haar even bevestigen dat hij zich bewust was van haar karakter. Tranen sprongen in haar ogen, want ze wist niet wat ze moest antwoorden op zijn vraag, de vraag om zich te binden en nooit meer over haar schouder te kijken wanneer er nieuw potentieel zou voorbij wandelen.

Ze omhelsde hem en zei hem, dat ze met hem wou trouwen en de rest van hun leven delen.

Sinds die dag leeft ze nog meer in angst.

Kerncijfer

Die dag belde je me op woedend. Ik had je niet laten weten dat ik een dag vrij had genomen. Dat klopte effectief, ik was naar de kapper geweest en ik wou een dag rust en stilte. Sinds je had toegegeven dat je me bedrogen had en je er zelfs geen spijt van had was ik stilaan aan het afsterven. Ik hoopte ook mijn liefde voor jou stilaan te kunnen laten doodbloeden, maar die opdracht bleek moeilijker.

Waarom deed ik de moeite niet om je te laten weten en om langs te komen. Ik was geïrriteerd omdat je mijn dag verstoorde en repliceerde met dezelfde vraag. Hoeveel moeite had jij eigenlijk al gedaan om naar mij toe te komen. Je zei me dat je het niet zag zitten om meer dan 2 uur op een bus te zitten als ik een wagen had.

Ik realiseerde me dat ik het gevecht moe was, dat ik gewoon wou opgeven en de afgelopen 8 jaar bereid was samen met het oud vuil op het stort te gooien. Ik was te jong om me al die zorgen te maken. 3 kinderen die niet uit mijn baarmoeder komen, constant in een geur van weed en sigaretten hangen als het al geen alcohol was. Telkens opnieuw ruzie en discussies, ik was gewoon uitgeput.

Ik zat in mijn carport in de wagen en luisterende naar je woedende stem die van me eiste dat ik die avond kwam. Ik vertelde dat het niet ging, ik werd verwacht in een loge om naar een wedstrijd te gaan kijken. Ik kwam in de verleiding om mijn sleutel uit het contact te halen en zo de verbinding te verbreken, maar ik deed het niet. Dat zat niet in mijn karakter.

Ik luisterde niet meer naar je, je zei me altijd dezelfde dingen. Ik vroeg me af wat er tussen ons gebeurd was, waar de mooie tijden naartoe zijn gevlogen? Was jij de man die ik 2 dagen daarvoor nog meenam om zijn verjaardag te vieren zodat hij niet alleen zou zitten. De man die mij bedrogen had, er geen spijt van had en nu tegen me aan het roepen was.

Je eiste opnieuw dat ik die avond kwam om te praten, want anders zou het definitief gedaan zijn tussen ons. Voor de zoveelste keer …
Ik vroeg je of je er zeker van was? Ja, je was heel zeker, je meende het echt tot uit het diepste van je hart.

Ik zei je, dat het dan over was tussen ons, definitief, voor eens en altijd. Dat ik moe was. Ik haakte in, ik stapte uit en een golf van opluchting overviel me. Tranen zou ik de eerste dagen zeker niet laten, daar was het te vroeg voor.

Ik ging naar mijn appartement, kleedde me om en reed naar Anderlecht. Ik stapte over in een Porsche, ging naar de loge, keek voetbal, dronk cognac en heb heel even niet aan je gedacht.
Zoals gezegd, de eerste tranen vielen pas na enkele dagen.

We hebben elkaar niet meer gehoord sindsdien