Voorbij het daglicht

Het gevoel dat ze heeft is  moeilijk te omschrijven net zoals de emotie.

Stilaan komt ze op een punt in haar persoonlijke bestaan dat ze moet stilstaan met wat ze wil doen met haar baarmoeder. Vullen of leeg laten? Het klinkt misschien plastisch, maar het is wel de realiteit.

Ze maakt vaak pro’s en contra’s over het bestaan van zo’n klein wonder dat haar bloed met zich meedraagt. En ze moet eerlijk zijn, er zijn meer contra’s aan verbonden dan pro’s.

Wie wil nu haar nachtrust kwijtraken, terwijl ze zo graag slaapt, wie wil haar bioritme laten bepalen door iemand die nu alreeds altijd minstens 31 jaar jonger zal zijn.

Kotsneigingen omdat er een stinkgat ligt op een kussentje dat intussen kraait van plezier en niet stilligt.

Niet iets kunnen gaan drinken, eten, vrijen omdat er een klein monster aandacht wil. De hele tijd! Niet op reis kunnen gaan zoals voorheen. Exotische bestemmingen maken plaats voor all in formules in Turkije.

Niet spontaan beslissen om te gaan shoppen omdat je je slecht voelt en de perfecte oplossing daarvoor is altijd wel in een paar schoenen, een handtas of een horloge te vinden.

Niet de hele dag in de zetel hangen om Home & Away te zien of E-TV entertainement.

Als ze dan ouder worden, beginnen ze tegen te spreken. En dat begin tegenwoordig al vanaf 4 jaar. En het gaat alleen maar in een neerwaartse spiraal. Ze denken de wereld aan te kunnen die kinderen, terwijl ze we leven geld vragen om naar de cinema te gaan of iets te gaan drinken. Ze blijven ook nog eens thuis wonen tot hun 28 jaar omdat het hotel mama toch zo goedkoop en  gemakkelijk. En als je dan oud en versleten bent, moet je niet op hun hulp rekenen.

Aan de andere kant, als ze je zeggen dat ze je graag zien en een knuffel geven. Als ze huilen en hun mama nodig hebben omdat ze getroost willen worden. Als ze langerekt een ‘mamaaaaaa’ uitstoten omdat ze alweer geld worden of gewoon omdat als je naar hen kijkt je een intens gelukzalig gevoel hebt vanbinnen dat zegt ‘Dit is mijn kind’, dan wil je dat toch niet missen?

Een extra moeilijkheid is dan bovendien als er al een kind in het gezin is, dat niet het jouwe is, Wil je dan een kind omdat je een kind wil? Of wil je een kind omdat je denkt dat de band tussen jouw man en zijn ex vrouw sterker is door hun kind dat ze delen? Dat ze iets delen wat jij nooit zal voelen?

De eindigheid van de oneindigheid

Ze voelde zich verslagen. Ze betrapte zich erop geregeld in het ijle te staren zonder een doel. Nadenkend over hetgeen haar te wachten stond.

Ze wist alreeds toen ze ja antwoordde op zijn vraag dat het een nee ging worden, maar ze hoopte genoeg karakter te hebben en altruïsme om er mee door te gaan.
Maar ze brak en gaf andermaal op.

En nu zat ze hier. Alweer tussen dozen, dozen die intussen haar al een half leven achtervolgde. Die zelfs niet meer helemaal uitgepakt raakte. Deed ze zelf de moeite niet meer om ze leeg te maken omdat ze wist dat alles in haar leven eindig was als het op emoties aankwam?

Aan elk hoofdstuk hield ze iets over. Dit keer was het een hond, die ze een nieuwe plaats moest geven. Haar kat die haar al 11 jaar volgde voelde de bui ook al hangen en liep al dagen zeurend rond in huis. Een beetje boos omdat ze alweer in een nieuwe omgeving ging terechtkomen.
Ze hield ook het gevoel er aan over dat iemand haar heel graag gezien had, net zoals de vorige keer, maar toch een beetje anders. Een beetje ingehouden boos. Een beetje gierig met woorden en daden.
Maar ze was er dankbaar voor, ze wou die emoties er niet nog eens bij nemen.

Er was geen ruzie geweest, geen woordenwisseling, enkel het vallen van de relatie, samen met het vallen van de bladeren. De berusting dat het niet ging werken. Dat haar liefde niet zo groot was als de zijne.

Haar hart ging uit naar hem, omdat ze hem pijn deed, dat ze zijn toekomstige vrouw afnam van hem.
Haar hart ging uit naar haarzelf omdat ze haar eigen stabiliteit had afgenomen en zekerheid.

Plastiek leven

Daar zat ze dan, tussen de dozen gevuld met een verleden. Het was moeilijk om er telkens aan te beginnen. Haar boeken had ze al een plaats gegeven in de logeerkamer.
Ze ging geregeld naar zolder waar dat verleden veilig opgeborgen zat, maar telkens ze de ruimte binnenstapte werd ze overmand met emoties, beet ze op de binnenkant van haar kaak en moest zichzelf vermannen om haar tranen niet op de vrije loop te laten.
Ze zag ook de humor er wel van in. De linkerkant van de zolder was zijn verleden waar nog een immens grote kader stond met een foto van hem en zijn ex-vriendin, de rechterkant was gevuld met haar verleden.
De pijn en het verdriet dat ze voelde kon niet opwegen tegen de ergernis dat die kader daar nog steeds stond.
Ze zat op een fitnesstoestel dat de weg naar zolder had gevonden, licht gebogen starend naar de brieven, programma’s, foto’s en dozen vol met een vorig leven.
Ze besefte dat ze melancholisch was, want natuurlijk kreeg ze nog programma’s van citytrips die ze deed en trok ze nieuwe foto’s, maar dat paste niet in het plaatje dat ze zo goed had gekend.
Haar leven was veranderd van dagen en nachten met stress, ruzie, seks, uitgaan en verdriet, naar iets stabiel en rustig. Iets waar ze in kon vertrouwen.
En dat was nu juist wat dat haar zorgen baarde, want ze realiseerde zich, dat het voor haar veel gemakkelijker was, om te gaan, met het zich wapenen tegen beschuldigingen en zich een masker aan te meten.

Ze vroeg zich af hoeveel ze nog moest in de vuilbak gooien. Haar herinneringen waren dezer dagen aan het vervagen en werden vervangen door nieuwe blije gebeurtenissen.
Moet je een verleden weggooien om een nieuw te verkrijgen, vroeg ze zich in stilte en een beetje bitter af.
Het stadsplan van Praag dat ze tegenkwam, dat was een superleuke herinnering. Ze was voor haar werk weggeweest en het waren een paar leuke dagen geweest. Het programma van toen ze in Schotland zat met haar werk, enkele jaren later, ook een superleuke reis, dat hield ze zich toch voor. Ze negeerde de beelden in haar hoofd, van haar toenmalige vriend die haar stiepelzat belde en met een andere vrouw zat.
Ze wilde huilen en niet stoppen met huilen tot al het verdriet eruit was en verwerkt en ze verder kon met haar nieuwe leven, maar het lukte haar niet. De tranen zaten er, maar waren er nog niet klaar voor.

Na een uur, 2 dozen en 3 grote plastieken zakken later, ging ze weer naar beneden en verslagen in de zetel zitten. Het was goed geweest. 1 kleine vuilnis vak vol en nog heel veel gevulde dozen.
Ze staarde naar de tuin die ze nu had en dacht aan haar nieuwe vriend met wie ze al dik een half jaar samen was.
Ze vond het niet eerlijk tegenover hem dat ze nog zo gekweld werd door haar verleden; ze sprak niet over het hare, maar vroeg veel over het zijne, ze zocht gelijkenissen en moest zich telkens realiseren dat ze er geen hadden.

Ze was ouder dan hem, het scheelde amper een paar maanden en toch wist ze dat ze meer getekend was, beschadigd goed, door haar herinneringen van bedrog en leugens en hij moest daar voor boeten. Haar vriend deed het met geduld, liefde en vertrouwen in haar. Ze voelde zich daar schuldig over, maar ook voor het eerst in haar leven, kon ze in iemands armen kruipen en huilen en jonger zijn.

Ze vroeg zich wekelijks af hoe lang deze fantasie nog ging blijven duren en ze weer wakker werd.

Zouden haar dozen haar inhalen of had de toekomst gewonnen?

De Klets

Ze staarde naar haar scherm en had het gevoel alsof ze een klap recht in haar gezicht had gekregen.
Er stond in, dat ze dat ene mailtje waar ze informeerde of hij haar gemist had wel naar één van haar andere vriendjes gestuurd zou hebben. Hij zei ook dat hij haar niet gemist had. Daar moest ze eigenlijk bij glimlachen, tot ze bovengaande regel terug las.

Ze wou zeer impulsief antwoorden en bedacht zich een minuut, ze overwoog niet te antwoorden, maar zo zat ze niet in elkaar. Een goed antwoord bestond niet. Een eerlijk antwoord kon ze hem wel geven. Ze zei hem dat hij de enige was buiten die ene dat ze vermoedde dat hij een verkeerd beeld van haar had.

Zijn antwoord hierop was niet eerlijk het was gewoon verkeerd.

Ze ging terug naar het begin niet zo lang geleden, amper 2 maanden, hoe had dit ook alweer kunnen gebeuren.
Ze had nooit gedacht te worden wie ze had gezworen nooit te zijn. Een bedriegster van formaat. Hoewel hij haar in eerste instantie had verteld dat het niet bedriegen was, had hij zelf ook overmand door schuldgevoelens haar met rust gelaten.
Ook zat zij met schuldgevoelens en vragen waarom ze dit had gedaan. En ze had maar één antwoord hierop.

Ze vond hem leuk en amusant. Hij was gemoedelijk, ze had geen kopzorgen bij hem, hij was grappig en ze kon een ernstig gesprek met hem voeren. Neen ze zouden nooit een koppel zijn en ze zouden daar zelfs nooit over praten, ze hadden anderen lief en ze zouden anderen missen en niet elkaar. Ze beheersten enkel elkaars achtergrond.

Maar die ene regel was voor haar een waarschuwing. Ze had haar ware gezicht even laten zien aan hem, ze had zich kwetsbaar opgesteld en ze was tegen een glazen raam gelopen met haar gezicht.
Haar probleem wist ze, was dat in bepaalde situaties ze niet langer realist was en niet de juiste perceptie kon waarnemen. Ook hier dacht ze tussen de regels een afscheid te kunnen waarnemen.
Ze had daar geen zin in en besloot even en stap achterwaarts te zetten en af te wachten.

Wachtend op de tweede klets.

Salto Mortale

Ze lagen naast elkaar, elkaar niet aanrakend in de drukkende sfeer die er in de slaapkamer heerste.
Ze was moe en kon de slaap niet vatten door de onuitgesproken woorden die snel zouden volgen. In de slaapkamer ontstonden relaties en werden ze verbroken. In haar jonge gepasseerde leven althans. Ze was niet zenuwachtig, ze voelde geen angst.
‘Wat is er aan de hand met ons dat het zo slecht gaat’ was zijn vraag waarop ze onmiddellijk haar schild activeerde een reageerde met ‘Hoe bedoel je dat net’, ‘Het gaat al weken slecht tussen ons’ vervolgde hij. Ze trok in de duisternis een wenkbrauw op en voelde ergernis.
“Kun je de tijdslijn verduidelijken voor me, enkele weken is wel erg vaag”. Hij aarzelde even en antwoordde “Het is sinds je terugbent uit Frankrijk”. Dat was een dikke week bedacht ze snel, hij kon toch overdrijven. Ze stak van wal, net zoals de week ervoor. Ze vertelde hem dat ze hem er reeds op had gewezen dat het te snel ging voor haar en ze geen blijf wist met de situatie. Dat ze gedurende één dikke week de verantwoordelijkheid van de relatie in zijn handen had gegeven en nu vond hij dat het slecht ging tussen hen. Wat betekende dat dan eigenlijk? Ook hun liefdesspel was er niet op verbetert in die week. Ze nam hem dat eigenlijk kwalijk, want het was voor haar een zeer belangrijke factor die haar snel kon frustreren.

Eigenlijk was ze zeer boos op hem en op het feit dat hij besloten had tot in bed te wachten om hierover te beginnen. Had hij het lef niet om haar in de ogen te kijken? Wist hij niet dat ze moe was, fysiek, mentaal, dat ze drukke weken had? Maar dat zei ze niet. Want de woorden die wel uit haar lichaam werden gekotst waren hard en bot.
Ze vroeg hem of hij uit elkaar wilde gaan, dat het geen probleem was voor haar, als hij dat wou.
Hij verstijfde naast haar en panikeerde. Neen dat bedoelde hij zeker niet, hij zag haar graag, wou haar niet kwijt, misschien drukte hij zich verkeerd uit. Hij wentelde zich in excuses en ze voelde medelijden met hem, want ze maakte het hem alweer moeilijk.

Ze concludeerde dat ze niet makkelijk was om mee samen te leven, draaide zich om en sloot haar ogen. Ze wou alleen maar slapen en vergeten.

Morgen was er een andere dag en dat zou het weer een beetje makkelijker worden.

Dat heet dan gelukkig zijn

Zo heel af en toe realiseerde ze zich dat ze niet weet wat gelukkig zijn is.
Ze kan er geen definitie aan geven en bijgevolg kan ze ook niet bepalen wanneer dit gevoel haar omgeeft. Ze is zeer tevreden de laatste maanden.
Als ze terugblikt, moet ze even de trein der snelheid opstappen. Heel kort geleden werd ze gekust, dat duurde lang. Hij deed er 45 minuten over om die laatste centimeter te overbruggen. Maar sinds hij die durf had gehad zat ze in een rollercoaster van gevoelens.

Ze was nog niet over haar vorige liefde en ze zou dat ook niet snel zijn. Was dat eerlijk tegenover haar snelheidsduivel, dat wist ze niet, maar hij had de keuze ook gemaakt met haar in zee te gaan.
Ze was niet het type vrouw dat knuffelde, streelde, geruststellende woordjes fluisterde. Ze was recht voor de raap. Een zin in de trend van ‘Ik zie je graag’ of ‘ik hou van je’ was haar te lang. Ze dacht er wel aan, maar ze was altijd al zeer zuinig geweest met de woorden. Haar antwoord was nooit veel meer dan ‘’K ook van u’.

Ze deed haar best om hem een goed gevoel te geven en meelevend te zijn en niet teveel met haar ogen te rollen. Ze probeerde emoties te tonen en te luisteren naar zijn dagdagelijkse boeken gevuld met meestal saaie verhalen over wat hij allemaal gedaan had.
Maar hij deelde graag alles met haar en zij wou dat appreciëren.

Ze had deze opvatting mee gekregen van thuis waar liefde niet in de dagelijkse handleiding van de opvoeding stond.

Nu keek ze neer op de man op zijn knie die haar net ten huwelijk had gevraagd en vroeg hem of hij zeker wist waar hij mee bezig was. Kon hij haar even bevestigen dat hij zich bewust was van haar karakter. Tranen sprongen in haar ogen, want ze wist niet wat ze moest antwoorden op zijn vraag, de vraag om zich te binden en nooit meer over haar schouder te kijken wanneer er nieuw potentieel zou voorbij wandelen.

Ze omhelsde hem en zei hem, dat ze met hem wou trouwen en de rest van hun leven delen.

Sinds die dag leeft ze nog meer in angst.

Kerncijfer

Die dag belde je me op woedend. Ik had je niet laten weten dat ik een dag vrij had genomen. Dat klopte effectief, ik was naar de kapper geweest en ik wou een dag rust en stilte. Sinds je had toegegeven dat je me bedrogen had en je er zelfs geen spijt van had was ik stilaan aan het afsterven. Ik hoopte ook mijn liefde voor jou stilaan te kunnen laten doodbloeden, maar die opdracht bleek moeilijker.

Waarom deed ik de moeite niet om je te laten weten en om langs te komen. Ik was geïrriteerd omdat je mijn dag verstoorde en repliceerde met dezelfde vraag. Hoeveel moeite had jij eigenlijk al gedaan om naar mij toe te komen. Je zei me dat je het niet zag zitten om meer dan 2 uur op een bus te zitten als ik een wagen had.

Ik realiseerde me dat ik het gevecht moe was, dat ik gewoon wou opgeven en de afgelopen 8 jaar bereid was samen met het oud vuil op het stort te gooien. Ik was te jong om me al die zorgen te maken. 3 kinderen die niet uit mijn baarmoeder komen, constant in een geur van weed en sigaretten hangen als het al geen alcohol was. Telkens opnieuw ruzie en discussies, ik was gewoon uitgeput.

Ik zat in mijn carport in de wagen en luisterende naar je woedende stem die van me eiste dat ik die avond kwam. Ik vertelde dat het niet ging, ik werd verwacht in een loge om naar een wedstrijd te gaan kijken. Ik kwam in de verleiding om mijn sleutel uit het contact te halen en zo de verbinding te verbreken, maar ik deed het niet. Dat zat niet in mijn karakter.

Ik luisterde niet meer naar je, je zei me altijd dezelfde dingen. Ik vroeg me af wat er tussen ons gebeurd was, waar de mooie tijden naartoe zijn gevlogen? Was jij de man die ik 2 dagen daarvoor nog meenam om zijn verjaardag te vieren zodat hij niet alleen zou zitten. De man die mij bedrogen had, er geen spijt van had en nu tegen me aan het roepen was.

Je eiste opnieuw dat ik die avond kwam om te praten, want anders zou het definitief gedaan zijn tussen ons. Voor de zoveelste keer …
Ik vroeg je of je er zeker van was? Ja, je was heel zeker, je meende het echt tot uit het diepste van je hart.

Ik zei je, dat het dan over was tussen ons, definitief, voor eens en altijd. Dat ik moe was. Ik haakte in, ik stapte uit en een golf van opluchting overviel me. Tranen zou ik de eerste dagen zeker niet laten, daar was het te vroeg voor.

Ik ging naar mijn appartement, kleedde me om en reed naar Anderlecht. Ik stapte over in een Porsche, ging naar de loge, keek voetbal, dronk cognac en heb heel even niet aan je gedacht.
Zoals gezegd, de eerste tranen vielen pas na enkele dagen.

We hebben elkaar niet meer gehoord sindsdien