'Ik hou van je, ik hou van je, ik zie je zo graag', 'ik ben bang dat de telefoon gaat uitvallen, ik wil dat je weet dat ik van je hou' Dat hoorde ik hem zeggen, terwijl ik aan het huilen was. Tranen stroomden als een rivier over mijn gezicht. Nochtans, 5 minuten eerder was ik ijskoud en beheerst, zeer koel. Omdat je me vertelde dat ik een pathologische leugenaar was, een ijskoude tante, zonder gevoelens, ik was de ware niet, die was liever en geeft meer genegenheid, niet zoals ik.
Nu zat mijn neus dicht en kon ik niet ademen van het snot dat opgestapeld zat in mijn neus. Ik wil je dicht bij me, ik wil in je kruipen, ik wil dat je me troost omdat je zulke pijnlijke dingen zegt. Toch ben je de enige die me kan troosten, die me liefde kan geven zoals ik liefde wil ervaren.
'Jij bent alles voor me geweest, de telefoon gaat uitvallen, ik hou van je liefje, ik zie je doodgraag" en daarna "Een pathologische leugenaar is iemand die niet alleen gelooft in zijn leugens, maar er ook niet mee kan stoppen' tuut tuut tuut'. We waren 1 uur 29 minuten en 56 seconden verder en dan sluit Proximus de lijn zelf af, ter controle.
Dat waren je laatste woorden, die zullen blijven nazinderen tot in het oneindige.
