Dat heet dan gelukkig zijn

Zo heel af en toe realiseerde ze zich dat ze niet weet wat gelukkig zijn is.
Ze kan er geen definitie aan geven en bijgevolg kan ze ook niet bepalen wanneer dit gevoel haar omgeeft. Ze is zeer tevreden de laatste maanden.
Als ze terugblikt, moet ze even de trein der snelheid opstappen. Heel kort geleden werd ze gekust, dat duurde lang. Hij deed er 45 minuten over om die laatste centimeter te overbruggen. Maar sinds hij die durf had gehad zat ze in een rollercoaster van gevoelens.

Ze was nog niet over haar vorige liefde en ze zou dat ook niet snel zijn. Was dat eerlijk tegenover haar snelheidsduivel, dat wist ze niet, maar hij had de keuze ook gemaakt met haar in zee te gaan.
Ze was niet het type vrouw dat knuffelde, streelde, geruststellende woordjes fluisterde. Ze was recht voor de raap. Een zin in de trend van ‘Ik zie je graag’ of ‘ik hou van je’ was haar te lang. Ze dacht er wel aan, maar ze was altijd al zeer zuinig geweest met de woorden. Haar antwoord was nooit veel meer dan ‘’K ook van u’.

Ze deed haar best om hem een goed gevoel te geven en meelevend te zijn en niet teveel met haar ogen te rollen. Ze probeerde emoties te tonen en te luisteren naar zijn dagdagelijkse boeken gevuld met meestal saaie verhalen over wat hij allemaal gedaan had.
Maar hij deelde graag alles met haar en zij wou dat appreciëren.

Ze had deze opvatting mee gekregen van thuis waar liefde niet in de dagelijkse handleiding van de opvoeding stond.

Nu keek ze neer op de man op zijn knie die haar net ten huwelijk had gevraagd en vroeg hem of hij zeker wist waar hij mee bezig was. Kon hij haar even bevestigen dat hij zich bewust was van haar karakter. Tranen sprongen in haar ogen, want ze wist niet wat ze moest antwoorden op zijn vraag, de vraag om zich te binden en nooit meer over haar schouder te kijken wanneer er nieuw potentieel zou voorbij wandelen.

Ze omhelsde hem en zei hem, dat ze met hem wou trouwen en de rest van hun leven delen.

Sinds die dag leeft ze nog meer in angst.