De Klets

Ze staarde naar haar scherm en had het gevoel alsof ze een klap recht in haar gezicht had gekregen.
Er stond in, dat ze dat ene mailtje waar ze informeerde of hij haar gemist had wel naar één van haar andere vriendjes gestuurd zou hebben. Hij zei ook dat hij haar niet gemist had. Daar moest ze eigenlijk bij glimlachen, tot ze bovengaande regel terug las.

Ze wou zeer impulsief antwoorden en bedacht zich een minuut, ze overwoog niet te antwoorden, maar zo zat ze niet in elkaar. Een goed antwoord bestond niet. Een eerlijk antwoord kon ze hem wel geven. Ze zei hem dat hij de enige was buiten die ene dat ze vermoedde dat hij een verkeerd beeld van haar had.

Zijn antwoord hierop was niet eerlijk het was gewoon verkeerd.

Ze ging terug naar het begin niet zo lang geleden, amper 2 maanden, hoe had dit ook alweer kunnen gebeuren.
Ze had nooit gedacht te worden wie ze had gezworen nooit te zijn. Een bedriegster van formaat. Hoewel hij haar in eerste instantie had verteld dat het niet bedriegen was, had hij zelf ook overmand door schuldgevoelens haar met rust gelaten.
Ook zat zij met schuldgevoelens en vragen waarom ze dit had gedaan. En ze had maar één antwoord hierop.

Ze vond hem leuk en amusant. Hij was gemoedelijk, ze had geen kopzorgen bij hem, hij was grappig en ze kon een ernstig gesprek met hem voeren. Neen ze zouden nooit een koppel zijn en ze zouden daar zelfs nooit over praten, ze hadden anderen lief en ze zouden anderen missen en niet elkaar. Ze beheersten enkel elkaars achtergrond.

Maar die ene regel was voor haar een waarschuwing. Ze had haar ware gezicht even laten zien aan hem, ze had zich kwetsbaar opgesteld en ze was tegen een glazen raam gelopen met haar gezicht.
Haar probleem wist ze, was dat in bepaalde situaties ze niet langer realist was en niet de juiste perceptie kon waarnemen. Ook hier dacht ze tussen de regels een afscheid te kunnen waarnemen.
Ze had daar geen zin in en besloot even en stap achterwaarts te zetten en af te wachten.

Wachtend op de tweede klets.