Ze voelde zich verslagen. Ze betrapte zich erop geregeld in het ijle te staren zonder een doel. Nadenkend over hetgeen haar te wachten stond.
Ze wist alreeds toen ze ja antwoordde op zijn vraag dat het een nee ging worden, maar ze hoopte genoeg karakter te hebben en altruïsme om er mee door te gaan.
Maar ze brak en gaf andermaal op.
En nu zat ze hier. Alweer tussen dozen, dozen die intussen haar al een half leven achtervolgde. Die zelfs niet meer helemaal uitgepakt raakte. Deed ze zelf de moeite niet meer om ze leeg te maken omdat ze wist dat alles in haar leven eindig was als het op emoties aankwam?
Aan elk hoofdstuk hield ze iets over. Dit keer was het een hond, die ze een nieuwe plaats moest geven. Haar kat die haar al 11 jaar volgde voelde de bui ook al hangen en liep al dagen zeurend rond in huis. Een beetje boos omdat ze alweer in een nieuwe omgeving ging terechtkomen.
Ze hield ook het gevoel er aan over dat iemand haar heel graag gezien had, net zoals de vorige keer, maar toch een beetje anders. Een beetje ingehouden boos. Een beetje gierig met woorden en daden.
Maar ze was er dankbaar voor, ze wou die emoties er niet nog eens bij nemen.
Er was geen ruzie geweest, geen woordenwisseling, enkel het vallen van de relatie, samen met het vallen van de bladeren. De berusting dat het niet ging werken. Dat haar liefde niet zo groot was als de zijne.
Haar hart ging uit naar hem, omdat ze hem pijn deed, dat ze zijn toekomstige vrouw afnam van hem.
Haar hart ging uit naar haarzelf omdat ze haar eigen stabiliteit had afgenomen en zekerheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten